Ik heb getwijfeld of ik dit onderwerp zou aankaarten op mijn blog. Het is een gevoelige materie, waarover ikzelf nog geen definitieve mening heb gevormd. Toch zal ik het erop wagen. Vandaag zullen we het hebben over het testen van cosmetica op dieren.

Het trigger point voor deze blogpost was het uitlekken van de waarheid achter deze borstel: de HEMA Shading Brush, een op het eerste zicht doodnormale fan brush. Het is één van die borstels die iedereen heeft, maar weinigen gebruiken. Bont voor Dieren ontdekte namelijk dat deze borstel vervaardigd is uit het haar van wasbeerhond. We willen graag geloven dat de producenten de wasbeertjes gevangen hebben, een groot domein gaven en dan elke dag op zoek gingen naar verloren haren. Maar we weten allemaal dat het niet zo gaat. De haren van deze wasbeerhonden zijn afkomstig uit de bontindustrie. Voor ons oppervlakkig genot werden wasbeerhonden gevangen, gefolterd, gefokt, gedood en geveld. En dan mogen de wasbeerhondjes nog van “geluk” spreken wanneer het in die volgorde ging. Gevoelige kijker of niet, deze video moet je zien:

Toen Bont voor Dieren HEMA terecht wees op deze gruwelijkheden, kregen ze deze reactie: “Wij zijn heel blij dat Bont voor Dieren ons hierop heeft geattendeerd en we zijn per direct op zoek naar een alternatief. Dit betekent dat we het artikel niet opnieuw zullen bijkopen. In de toekomst zullen we hier nog oplettender op zijn”. Komaan HEMA, meen je dit? Ten eerste kan ik niet geloven dat HEMA niet op de hoogte was van deze praktijken. Een bedrijf kan enkel floreren wanneer ze op de hoogte zijn van alle productiekosten -en middelen. Ten tweede is het onvoorstelbaar dat ze deze borstel niet onmiddellijk uit de rekken haalden. HEMA heeft bloed aan hun handen en dat deert hen zelfs niet. Na veel commotie heeft HEMA uiteindelijk toch beslist om de borstel uit de handel te halen.

Ik was gechoqueerd toen ik dit te weten kwam. Als dieren-liefhebber wil ik enkel het beste voor alle dieren. Toch voelde ik me een hypocriet. Nu deze zaak aan het licht kwam, voelde ik me als een knight in shining armor, maar in feite knijp ik ook een oogje dicht wanneer het aankomt op dieren-onrecht. Ik draag nooit bont – zal het ook nooit doen, maar een vegetariër zal ik ook nooit worden. Ik ben MAC blijven kopen, hoewel ze weer gestart zijn met het testen op dieren. En bij mijn borstels geef ik altijd de voorkeur aan diegene die vervaardigd zijn uit natuurlijk haar.

Nooit stoppen met vlees eten kan ik ergens nog justificeren. Alle tofoe en quorn op deze wereld kan nooit een biefstuk vervangen. Niet qua smaak en zeker niet qua voedingswaarde. En noem me nogmaals een hypocriet of niet, maar ik probeer er telkens op te letten dat mijn vlees voldoet aan de Certus of Meritus waarden. Vooraleer het vlees één van deze certificaten krijgt, moet de kweker aan allerlei normen voldoen. De dieren moeten goed verzorgd worden, ze mogen niet gedrogeerd worden, ze moeten voldoende ruimte krijgen … Alle normen vind je hier terug. Daarnaast doe ik mee aan donderdag veggiedag. Door gedurende 1 jaar 1 dag in de week veggie te eten, spaar je elk jaar het leven van ruim 20 dieren. Nog steeds niet veel, maar beter dan niks.

Maar bij make-up liggen de kaarten anders. Cosmetica behoort namelijk niet tot de primaire goederen, die voorzien in onze levensbehoefte. Het zijn luxe-voorwerpen, die we enkel voor ons plezier kopen. En zelfs bij deze objecten zijn we te lui om research te doen, ik ook. We denken aan goeie prijs-kwaliteit, maar vragen ons niet af hoe deze producten gemaakt worden. Bij make-up producten, die geen borstels zijn, kunnen we enigszins opgelucht adem halen. Sinds maart 2013 is het in de Europese Unie verboden producten te verkopen die op dieren getest zijn. Via in vitro testing kan men namelijk veel sneller ingrediënten testen en het is vanzelfsprekend een diervriendelijk proces. Toch kunnen niet alle make-up merken cruelty free genoemd worden. Als datzelfde merk een product in China wil verkopen, moét het namelijk op dieren getest zijn vooraleer het daar verkocht mag worden. Dit betekent dubbele kosten voor dat merk, met waarschijnlijk her en der wat gesjoemel. Wanneer je iets van dat merk koopt, steun je in feite nog steeds dierenproeven. Een aantal merken die nog steeds op dieren testen, zijn: Avon, Armani, Benefit, Bobbi Brown, Chanel, Clarins, Clearasil, Clinique, Dior, Elizabeth Arden, Estée Lauder, Dove, L’Oréal, Lancôme, MAC Cosmetics, Michael Kors, MaxFactor, Maybelline, Neutrogena, Olaz, Pantene, Redken, Revlon, Rimmel, Vichy en YSL. De volledige lijst met dier-vriendelijke merken vind je terug op de website van PETA.

En dan hebben we nog het voorwerp waarmee deze discussie begonnen is: borstels. We willen allemaal de beste borstels uit pony -of geitenhaar, maar voor diezelfde borstel wordt een dier gefolterd of zelfs gedood. Borstels van nerts en marter zijn ook afkomstig uit de bont-industrie. Geiten en pony’s worden geschoren, maar dit gebeurt zeer snel en niet zonder gevolgen. Time is money, dus tijdens het scheren lopen veel dieren verwondingen op, met alle gevolgen van dien.

Met pijn in het hart moet ik toegeven dat ik nooit een merk links heb laten liggen, omdat het testen op dieren uitvoert. Toen de Estée Lauder Company (waaronder Estée Lauder zelf, MAC, Bobbi Brown, Clinique … behoren) in 2012 opnieuw begon met dierenproeven uit te voeren, vond ik dit heel jammer,  maar ik ben nooit gestopt met MAC te kopen. En hoe fijn ik het ook van The Body Shop vind dat zij niet op dieren testen, toch zal ik waarschijnlijk nooit hun make-up boven die van MAC verkiezen. Sorry, dieren! Ik hoop dat China algauw de belachelijke test-regel afvoert, zodat alle merken geen excuus meer hebben. Wij kunnen ons schuldig voelen, we kunnen zelfs een kleinschalige boycot doorvoeren. Maar wanneer puntje bij paaltje komt, zijn het de politici die onze ideeën kracht moeten bij zetten.

Bij borstels daarentegen zal ik wel beter opletten. Pas toen ik research voor deze blogpost deed, ontdekte ik dat geiten en pony’s mishandeld worden voor mijn borstel. Ik dacht dat duurdere borstels zorgden voor betere levensomstandigheden voor de dieren, maar dit blijkt niet te kloppen. Dure borstels betekenen enkel meer winst voor dat merk. En nu voel ik me wederom een hypocriet wanneer ik zeg dat ik mijn natuurlijke borstels waarschijnlijk niet zal weggooien. Ja, ik verwachtte dat HEMA dit zou doen, maar moet ik gestraft worden voor mijn oprechte onwetendheid? Voor HEMA betekent dit enkel winstverlies. Voor mij hopen zuurverdiende centen in de vuilbak. Wat ik wel zal doen, is geen nieuwe natuurlijke borstels meer kopen. Ieder merk heeft prima synthetische borstels in hun assortiment zitten, en daar zie ik mijn toekomst!

Hypocrisie is het centrale woord van deze blogpost. Vind jij me een hypocriet? En hoe hypocriet ben jij?