’t Is gebeurd: ik ben dertig. DER-TIG. Ik ben een oud besje, ik ben die oude ketel van de soep, ik mag het vakje met categorie ’20 – 29 jaar’ niet meer aanvinken, mijn jeugd is nog amper een mooie herinnering.
Dertig jaar: tegen die leeftijd wou ik alles bereikt hebben. Ik had geen doelen tegen mijn twintigste, ook niet tegen mijn veertigste of tegen mijn pensioen. Nee, dertig: tegen dan moest mijn leven rond zijn. Als 14-jarige schreef ik in mijn dagboek dat ik op mijn dertigste een huis met tuin en labrador zou hebben. Er zouden ook al twee kindertjes rondlopen. Ik had het huwelijk van mijn dromen meegemaakt. We hadden een praktische stationwagen voor de deur staan. Ik zou aan de slag zijn als psycholoog, en hij was ook een carrière-man.
Toen die dertig dichterbij kwam, kreeg ik een midlife-crisis. Ik heb geen man, huis, kind, diploma psycholoog of zelfs stationwagen. Een labrador loopt hier ook niet rond, wel een hyperactieve pomeriaan.
Dus ik moest nieuwe doelen stellen. Doelen die ik nog kon bereiken, en die niet zo conservatief zijn. Doelen die minder impact hebben dan een schreiend kind, maar die me ook vreugde brengen.
Dit was mijn midlife-crisis-dit-wil-ik-nog-doen-voor-ik-oud-en-versleten-ben – lijstje.
[separator type=”thin”]
-
Aan mijn geluk werken
Trouwe en niet zo trouwe lezers van mijn blog hebben waarschijnlijk opgemerkt dat ik twee jaar niets van mij heb laten weten. Ook op sociale media was ik afwezig (tenzij mijn trein te laat was, en ik via Twitter de NMBS stalkte).
Ik heb me jaren in het zweet gewerkt. Of zoals Kanye het zegt: het moest altijd harder, better, faster, stronger. Ik wou aan mijn werkgever tonen wat mijn capaciteiten waren, en pushte me elke dag naar mijn volgende limiet.
Bloggen deed ik als hobby, maar na een tijdje werd het een bijberoep. Ik moést mijn deadlines halen, ik moést op de hoogte blijven van alle beauty-nieuwtjes, ik moést meer bezoekers over de vloer krijgen, ik moést betere foto’s maken.
En dan waren er ook nog de invloeden van buitenaf. De Knack Weekend Blog Awards hebben me meer verdriet opgeleverd dan vreugde. Als ik op sociale media lees dat mede-bloggers me beschuldigen van omkoperij, dan voel ik me heel verdrietig.
Twee jaar geleden kon ik werk, persoonlijk leven en bloggen niet meer combineren, en liet ik het laatste varen.
Vorig jaar werd de werkdruk nog hoger, en liet ik ook mijn persoonlijk leven verwateren. Op café gaan werd een vervelende taak, me focussen op een film was onmogelijk en vriendelijk blijven was een opgave. Als iemand me erover aansprak, ontkende ik alles, maar diep vanbinnen wist ik dat het helemaal niet goed zat.
Nu probeer ik mijn leven weer op te bouwen. Kleine stapjes zetten, dat helpt me vooruit. Me nog eens schminken zoals in de goede oude tijd, bijvoorbeeld. Of overdag een koffie gaan drinken met een vriendin. Een jurk dragen in plaats van mijn jeansbroek. De kip eten geven of met de hond gaan wandelen, en beseffen dat de natuur iets magisch is (nee, dit wordt geen zweverige, new age blog, maar geef toch toe: de natuur is slimmer dan wij allemaal).
Mijn geluk komt weer dichterbij. Anders kon ik dit niet schrijven. Het is me niet gelukt voor mijn dertigste, maar hopelijk duurt het niet lang meer.
[separator type=”thin”]
-
Botox en fillers
Nu we de serieuze info achter de rug hebben, kunnen we overgaan naar mijn vreemde bucket list-plannen 🙂
Sinds mijn twaalfde smeer ik elke dag dagcrème, en sinds mijn twintigste ben ik geobsedeerd door gelaatsverzorging. Ik weiger een oud, Oosters vrouwtje zonder tanden te worden (ken je daarentegen de actrice Li Gong: die huid wil ik op mijn 53ste, potverdikke).
Ik wil al jaren spul in mijn gezicht laten spuiten, maar ik heb pas dit jaar de grote stap durven zetten. Momenteel heb ik een spuit Botox in mijn voorhoofd (en da’s ongelofelijk: dat trekt mijn wenkbrauw en oog omhoog, en maakt mijn gezicht symmetrisch) en een spuit Juvederm in mijn lippen. Mijn omgeving was bang dat ik een Jacky Lafon-kloon ging worden, maar helaas: ik lijk nog steeds op mezelf.
[separator type=”thin”]
-
Brazilian wax
Ik zeg het: er staan vreemde dingen op mijn bucket list.
Ik heb vorige week een schoonheidsspecialiste aan een relatief privaat deel van mezelf laten zitten. Het was een heel speciale ervaring, om het nog zacht uit te drukken. Maar hé: da’s een check voor mijn bucket list.
[separator type=”thin”]
-
Baby’s schattig vinden
Ik ben geen grote kindervriend. Als ik nu echt al twee kinderen had, stond ik waarschijnlijk met een coupe vol grijze haren.
Maar de laatste tijd zijn er veel nieuwe wezentjes op de wereld gezet, en toevallig ook allemaal in mijn omgeving. En wat blijkt: je sociaal leven eindigt niet wanneer je een baby hebt. En nog straffer (hou u vast): baby’s haten mij niet. En ik haat hen ook niet. Dikke pluim voor ons allebei!
[separator type=”thin”]
-
In het openbaar gaan zwemmen
-
In het openbaar een short dragen
-
In het openbaar een tattoo laten zetten
Zie jij de link tussen de drie? Wel, ze hebben allemaal te maken met mijn zelfbeeld. Wat ik over mezelf denk, heb je hier al kunnen lezen, maar tijdens mijn laatste jaar als twenty-something heb ik mezelf gepusht om mezelf oké te vinden. Ik hoef mezelf niet mooi te vinden, oké is al voldoende.
Dus deze zomer heb ik voor de eerste keer in jaren in een openbaar zwembad gezwommen, heb ik mijn dijen laten ademen door een short in het openbaar te dragen, en heb ik mijn minst geliefde lichaamsdeel (opnieuw die dijen) laten decoreren met een tattoo.
Mensen konden mijn dijen zien, de tattoo-man heeft ze zelfs mogen aanraken en ik vind mijn dijen (en de rest) ondertussen oké.
[separator type=”thin”]
-
Een eigen huisdier
Niets nieuws, maar voor mijn dertigste wou ik opnieuw een huisdier. Het werd Nala, de pomeriaan. Geliefd in binnen -en buitenland, door kinderen en volwassenen. Eén vreemde volwassen man wou haar zelfs vasthouden en van hen tweetjes een foto laten maken in Roermond Outlet. Awkward voor iedereen.
[separator type=”thin”]
-
Chanel
Met mijn eerste loon kocht ik mijn eerste designer handtas, namelijk de Louis Vuitton Speedy 35 in damier ebène. Daarna volgden er nog een paar, maar ik moést voor mijn dertigste de heilige graal in mijn kast staan hebben: een Chanel sjakoche.
Het werd geen gemakkelijke beslissing: ik wou een handtas die ik crossbody kon dragen, en die zowel overdag als ’s avonds kon. De kleintjes stelden me in de winkel teleur (zeker de small Boy, terwijl ik op foto de Boy de allermooiste tas aller tijden vind), maar de verkoopster bleef aandringen dat ik de WOC moest proberen.
Ik kon zelfs kiezen tussen allerlei variaties: lambskin, caviar, limited edition leer, elke kleur hardware, verschillende kleuren leer. Uiteindelijk koos ik voor de klassieker: de zwarte caviar met gold hardware. En de verkoopster had gelijk: wat een topper is die!
En oja: terwijl ik in de winkel was, zag ik de allermooiste espadrilles met parels ooit. Die moesten dan ook maar mee naar huis, oeps.
[separator type=”thin”]
-
15 minutes of fame
Oké, dan heb ik nog twaalf minuten tegoed, want ik ben maar drie minuten op tv geweest.
Jazeker, ik heb ooit de rode telefoon opgenomen in ‘Iedereen Beroemd’. Nog steeds trots op mezelf, omdat ik het aangedurfd heb om mijn kop op openbare tv te tonen.
[separator type=”thin”]
-
Loslaten
Als iemand die ik graag zie me kwetst, dan ben ik kapot. Ik ben een gebroken pop en ik verwond me elke dag opnieuw aan mijn scherven.
Na tien jaar is het me gelukt om een liefde die mijn hele leven bepaald heeft, te kunnen loslaten. Ik zal nooit meer de oude zijn. Ik kan niet meer aan liefde denken, zonder een steek te voelen. Maar soms, heel soms, is het wel de moeite waard om je weer open te stellen voor een nieuw avontuur.
[separator type=”thin”]
-
De wereld zien
De laatste twee jaar heb ik weinig gereisd, maar daarvoor was ik goed bezig. Ik heb andere culturen ontdekt, onbekende smaken geproefd en magische plaatsen gezien.
En het beste van alles: ik heb het altijd kunnen delen met mensen die ik graag zie.
[separator type=”thin”]
-
Mijn roots aanvaarden
Geadopteerd zijn, het is niet altijd plezant. Mensen spreken me constant aan met ‘ni hao’ (ik ben zelfs niet Chinees), of veronderstellen dat ik geen Nederlands ken (“amai, gij spreekt al goed Nederlands”. De beste conversatie die ik ooit gehad heb, was: hij: “gij zijt niet van hier, zeker”. Ik: “nee, ik ben geadopteerd, maar woon hier al vanaf mijn drie maand”. Hij: “ah ja, maar ge ziet het toch nog altijd een beetje, hé”).
Ze verwachten ook de eeuwig rustige, goedlachse en dankbare Aziaat te zien, terwijl ik bekend sta om mijn resting bitch face.
Kinderen gapen je na, en roepen soms ook onaardige dingen naar je op straat.
Wil je weten hoe het voelt? Bekijk dan de film ‘Couleur de peau: miel’.
Ik heb lange tijd willen verbergen dat ik Oosters was (terwijl hallo: je ziet het onmiddellijk). Ik heb jaren overwogen om mijn oogleden te laten transformeren in dubbele oogleden.
Ik wou ook niets over mijn cultuur weten. Ik weigerde naar Aziatische films te kijken, ik wou geen info over mijn adoptie en ik wou zeker niet op reis naar Azië.
Ondertussen heb ik al meer dan één Aziatische film bekeken (die bevallen me wel), heb ik info over mijn biologische ouders gelezen en wil ik op reis naar het verre Oosten.
En voor wie het zich nog steeds afvraagt: ja, mijn adoptie-ouders zijn mijn ouders. Zij hebben me opgevoed, zij hebben me getroost, zij hebben me onvoorwaardelijk gesteund en zij zien me tot op de dag van vandaag doodgraag. En is dat niet wat ouders horen te doen?
[separator type=”thin”]
-
Superveel machtige dingen gedaan, die ik nooit gepland had, maar die toch gebeurd zijn
Tijdens een midlife-crisis moment keek ik naar oude foto’s, en ik kon niet anders dan beginnen te lachen.
Ik heb zoveel leuke momenten meegemaakt: zotte festivals, zatte absint-feestjes, in Stockholm op straat staan in mijn pyjama, een blog gestart (want ja hoor: er waren ook veel mooie momenten), de slappe lach gekregen op het werk, op veel gênante plaatsen gevallen (zoals met mijn gat in een fitness-step en ik heb ook eens bijna een tempel van 2000 jaar in mijn val meegesleept).
En ik weet het: dertig zal niet zoals twintig zijn. Maar van één ding ben ik zeker: ik ben blij dat ik niet die conservatieve, burgerlijke trees met de stationwagen uit mijn dagboek ben.
Wat zal dertig brengen? Hopelijk nog veel leuke feestjes (desnoods organiseren we een matinee-fuif), mooie momenten, geen rimpels en geen stress. Yes we can! (PS: ik mis Obama)
Ines
24/12/2017 15:03
Ooh wat vind ik je de positieve noot die doorheen je blogpost naar boven komt, ondanks minder fijne nieuwsjes, heerlijk om te lezen. Veel succes in je jaren dertig, de wereld ligt aan je voeten xx
Jasmijn Cherubijn
25/12/2017 18:30
Bedankt, Ines! Het doet deugd 🙂
Fleur
24/12/2017 15:23
Mooie blog, zus! Eerlijk, oprecht en to the point. Ik ben blij dat je de wereld nog wilt zien en vooral je roots aanvaardt nu! Want dat zal de sleutel zijn tot jezelf graag zien. En als je een compagnon zoekt om het Korealand te bezoeken: ik ben vrij!
Jasmijn Cherubijn
25/12/2017 18:29
Uhu, dat dacht ik wel 🙂
Mjay
24/12/2017 21:25
Zo fijn om je terug te zien bloggen! Toegegeven, in sta versteld van enkele dingen zoals dat van de kritiek op de Blog Awards.. sometimes life knocks you down. Maar de wereld ligt aan je voeten! Ga ervoor, nieuwe voordeur, nieuw jaar, nieuw alles!
Jasmijn Cherubijn
25/12/2017 18:27
Toen dacht ik: ‘ik reageer niet op dergelijke uitspraken, ik moet mij beter gedragen’. Maar het heeft mijn zelfvertrouwen wel serieus ondermijnd. Toch heel blij om te zien dat je mijn blog nog wil lezen!